A co ja się będę ...?

A co ja się będę szczypać....?  Gérard niedowidzi z bliska (moich zmarszczek na przykład) a bałaganiarz jeszcze większy ode mnie.  Że okno niedomyte – nawet nie zauważy, także kurzu w łazience.  Ale lodówka – musi być pełna i mięsna! A u mnie pusto i wegetariańsko....  No nic, tu sam robi (i hojnie!) zakupy.  Bagietka ma być świeża i od najlepszego piekarza (ten przy Franprixie, niedaleko,  się nada). (Ja będę po nią latać.)

W łazience duży ręcznik (nie mam!) i łapki. I Gary! Dużo, ciężkie, żeliwne, rozmaite!  A u mnie nawet miejsca na to...

I pies przecież będzie zmieniał zęby i sikał i  co kilka godzin potrzebował  wyjścia.  Muszę zabezpieczyć wszystkie kable i buty!

Myślę, że moje życie będzie dużo bardziej ożywione i ruchliwe.

Wszystko jest przejściowe. I to długo nie potrwa. Oboje wiemy, że za ciasno i niewygodnie.  Mam złożyć podanie o większy metraż, 2 pokoje, byłam m.in. w tej sprawie z Daną w zeszłym tygodniu o b.uprzejmej pani Marie.  W przepisach jest zmiana, już można niekoniecznie w tym samym miasteczku, ale w całej Ile-de-France, nawet w Wersalu.   Zachodnie dzielnice są śliczne, czyste, bogate i białe, ale w tych wschodnich, mieszanych, żyje się ciekawiej i taniej.  W każdym razie na zmianę się czeka średnio 3 lata.  A dusimy się dzisiaj..

Co tam! Od wiosny będzie Normandia, teraz też chyba w każdy week-end. Gérard woli swój teren, a u mnie tylko – no, miejsce pod dachem, z wodą i prądem, w rezerwie. 

I garaż!  Tu – niebezpieczna dzielnica, samochody okradają.  Marta wspominała, że mogą udostępnić miejsce na ich, zamykanym, obok. Ale teraz znowu wyjechali do Polski. Wrócą po trzech tygodniach. 

8/10/12  - zauważyłam, że to nowe miejsce na bloga nie zawsze notuje mi datę. A jeszcze nie wiem jak to się ustawia. Trzeba będzie dorzucić ręcznie. Za to wyświetla godzinę – nie wiadomo po co. I nawet nie moją, ale czas chyba w Kalifornii.

8/10 – urodziny François. Jest na facebooku, oglądałam jego fotki z Gujany czy z Sahary... Odezwać się i złożyć  życzenia?